اشعار

تو کیستی که پدر اینچنین اسیر تو شد            جوان تـرین قـبـیله، قـبـیله پیـر تو شد

اذان بگـو که اذانت دل از بـلال ربود            صفا بـده به نـمازم، نـماز گـیر تو شد

تنها نه از غمت جگـرم شعـله‌ور شده            داغی به دل زدی که سرشکم شرر شده

دارد به عرش می‌رسد اشراق سینه‌ات            آه ای نبی، زمان عروجت مگر شده؟

اکبر که جز وجود خـدا باوری نداشت            غیر از خدا به دل هدف دیگری نداشت

اکبر که خلقتش چو کلامش الهی است            قـرآنِ کـربلا بجـز او کـوثـری نداشت

قصد دارد بـدود تاب و تـوانش رفته            شیرمردی که غـریبانه جـوانش رفته

هرچه می خواست که با پا برود باز نشد            عجبی نیست سوی معرکه جانش رفته

به هـمره تو رود روح من ز پیکر من            سپـردمت به خـدا ای یگانه گـوهر من

اگر که می‌روی آهـسته‌تـر بـرو پسرم            که هست پـشت سـرِ تو نگـاه آخـر من

بس که پاشیده زهم مثل گـلِ چیده تنت            می‌کـند گـریه به زخـم بـدنت پیـرهنت

کـثرت زخـم تو مانع ز شمارش گشته            بس که زخم آمده پیوسته به زخم بدنت

اگر چه در دل دشمن تو را رها کردم            به قـاتـلان تو نفـرین، به تو دعا کردم

محاسنم به کف دست و اشک در چشمم            به هـمـره تـو دویـدم، خـدا خـدا کـردم

خیز از جا و از این زندگی‌ام سیر مکن            با غمت جان مرا پـیـرتر از پیر مکن

نیست عضوی به تنت شبه علی‌اکبر من            با چنین حال علی سعی به تکبیر مکن

در وقت رزم دل ز همه می‌بری علی            پا در رکاب می‌زنی و محـشری علی

ابـرو نهان کن از نظر خـیـرهٔ حـسود            آئـیـنـه‌دار صورت پـیـغـمـبـری عـلـی

چون وقت جـدال پـسـر خـون خدا شد            ناله ز دل اهـل زمین رو به سـمـا شد
خورشید حرم همچو رسول دوسرا شد            گـفـتـنـد عـلـی جانب مـیـدان جـفـا شـد

خورشید شد سوار فلک بی‌قرار رفت            از مرکـب امـیـد پـدر شـهـسـوار رفت

می‌ریخت برگ و بر ز درختان سبز پوش            آمـد ز راه بـاد خـزان تـا بـهـار رفـت

من چگونه سوی خیمه خبرت را ببرم؟            خبــر ریخـتــن بــال و پرت را بـبـرم

واژه‌های بدنت سخت به هم ریخته است            سینه‌ات یا جگرت یا که سرت را ببرم؟

افـتاد و پیـش چـشم پـدر پا کـشیده شد            کار عـلـی ببـین به کجـاها کـشـیده شد

دستی کشید موی سیاهش، عجیب بود            هنگـام ظهـر شب به درازا کشیده شد

با خَلق و خُلق و منطق احمد نمای تو            با خشم و دست و بازوی خیبر گشای تو

از یک طرف پیمبر و از یک طرف علی            جز تو که قادر است نشیند به جای تو؟

جُـنـبـشـی بیـن آسـمـان‌ها بـود            شورشی تا به عرشِ اعلا بود

چـشم‌های فـرشتگـان مبـهـوت            به جـوانـی، پـیــمـبـر آسـا بود

سخت است وداع پدری با پسر خویش            سخت است پسر دل ببرد از پدر خویش

بـگـذار زبان در دهـن حـضرت بـابـا            تا کـام بـگـیـرد پدرت از ثـمر خویش

چـقـدر لحن رجـزهاش به حـیدر رفته            كیست این شیر كه بر اسب به منبر رفته؟

قـد و بالاش به باباش، به لیلا موهاش            چشم و ابروش به جدش به پیمبر رفته

نـام زیـبـای کـسی آمد و چـشـمـم تر شد            گریه کن بلکه کمی حال تو هم بهتر شد

روضه خوان گفت: علی، کنده شد از جا قلبم            هر کجـا نـام عـلـی بـود دلـم خـیـبـر شد

دوست دارم شرح حُسن شبه پیغمبر بگویم           بعدِ هر الله اکـبـر یا عـلـی اکـبـر بگـویم

حُسن او باشد حسینی، مظهر تقوا و ایمان           ای اجل مهلت بده عمری از آن مظهر بگویم

غرق خون است چرا این سر مه‌رو پسرم            قطعه قطعه شده آن قامت دلجـو پسرم

نـرسیـده به تـنت، از سـر زیـن افـتادم            قوّت و تاب و توان رفت ز زانو پسرم